وبلاگ اندیشه نو

هوا ز سر رسد که جان ز درد خود صدا کند

ز لحظه ای که بی اثر ز خنده گریه ها کند

نمانده از اثر همین چو لحظه‌ای که در کمین

به لحظه ای رسد که جان دمی به مبتلا کند

همان مثال ماجرا که پر بود به قصه ها

به زندگی دری شود که کوبه جا به جا کند

تر آن دمی شود ز من نفس کشم که نادمم

ز مست و خط رو  به رو صفای انتها کند

دمک ز رفتنت شبی که می بری عجب دمی

شبی که چون به روشنی هوا نشد رها کند

وبلاگ اندیشه نو...

سرابی رو به رو دارم چنان در بهت و سرگردان

مگر تن را شوم غافل که تن را باشدم گریان

منم افتاده ای تنها که در کنجی بی افتاده

وگر من را سراغی شد بگو دارد ز جان تاوان

سراسر عمر ما طی شد از آن رفتن که باید شد

وگر از آمدن آیی منم در لشکر آنان

بزن پرتو به جانم تا مرا از روشنی باشد

وگر در روشنی گشتم بگو تابنده ای تابان

سرآمد گشته و قصه ز خاطر ها بود عاری

مرا دستی دهد پایان به جان دادن بسی آسان 

وبلاگ اندیشه نو...

شب است و خسته جان من ره سحر نمی برد

که عمر بی ثمر مرا به تن خبر نمی برد

به هر دری زدم نشد که وا شود به روی من

وگر به در زدن نشد به کوبه در نمی برد

سراب خسته را خراب به سوی برکه ای شراب

نه در نگه حقیقتی به چشم تر نمی برد

به یاد آن دمی که من به راز خود چه می برم

مرا نمانده است دمی که در به در نمی برد

بهانه ی نفس تویی که غیر آن به تن غمی

گرا مرا به خوش کنی ز دیده تر نمی برد

دمک روی به زاری و کنی به خود جفا ز پیش

پس از رسای چون وصال مرا ضرر نمی برد

وبلاگ اندیشه نو...

نه انتها رسد شبم به کنج و وهم دیگران

که در زمان بریده ام مثال مرگ بی گمان

مرا نگاه خیره ی غریبه ها گران رسد

که در هوای بی کسی به جان نمانده ام امان

منم اسیر بی کسی که بگذرد ز کوچه ها

نه ترس من ز مردن و ز داد عدل این و آن

هوا بسی سیه شده فضا به رنگ خون جان

در این سرای پر خطر کجا روم که در توان

مرا نتیجه ای بود برای قصه هایتان

خلاف آب گر روی نگاه کن به آسمان

وبلاگ اندیشه نو...

چنان در زندگی جاری که عاری باشدم خاریعقاید وآنچنان مبهم چو مبهوتی به سرشاریهوا را نم نم باران به پاکی زان سیه ابریکه دارد در دلش دردو نباشد درک غمخواریدر این جنگل که ره پیچان بود از غم سراسر همچه باشد وبلاگ اندیشه نو...

به آسمان غصه ام تو ماجرای راهمی

و یا به رای آن نگه سپیده صبح و جانمی

نظر به جان و غم که در خوشی رسد تلاش هر

ورای سر ماورا همان هوای رازمی

جدای قصه ام روا کجا روم به ناکجا

سراب رود و برکه ای نوشته ی خیالمی

به بی کسی دوای من چه دم ز مبتلای من

که چاره راه من چرا نمی رسد به عالمی

قرار جان من نفس نه در قفس که بسته است

فرای پر زدن کجا کرانه  را روم کمی

دمک سرای آن زمان که در گذر به شادمان

به کس سراغ بد مده که مر حمی به قلبمی 

وبلاگ اندیشه نو...

بزن پرتو به جانم تا شوم هردم چو تابانی

مگر عمری رها گردم چو پروازی به آسانی

نسیمی در سحر پیوسته بر صورت نوازش را

که تا جان در بدن باشد چنان در بهت اینانی

رساند تا به جان آمد ز آهی چون درخشانی

و این عهدی بود با خود که در سیمای نورانی

نهانی ماجرا در بندو ماتم را عجب عاری

نه بیمی در درون باشد که در یادی ز جانانی

صور در سر خود مبهم چنان در کوی اسرار و

که در رسم مروت جان گرا قابل بود جانی

وبلاگ اندیشه نو...

هر شب که به یادت غم مستم ز تو پیمانه

من ماندم و آن شعری کز بهر تو جانانه

یک دم به نهان کویی چون عزم بدان وادی

کردم ز تو از خانه عاقل چو به دیوانه

بر سوزش آن تابان دارد چه سخن هایی

از کهنه بدان رفته آوردم و افسانه

کنجی چو بدان وهمی راسخ برد آن جامی

کز نم نم بارانم چندی ز نمی خانه

یا بر دمک آن واژه باشد به سرا روشن

کز شب به سحر تابی یک بند ز مستانه

وبلاگ اندیشه نو...

می رسد باران

از غم یارم

می کنم پرسش

همچو من یادم

تارسد خورشید

به افق از دید

می رسم دادم

 می کنم شادم

ای بهار از غم

می رسد باران

در غم یارم

از غم یارم

وبلاگ اندیشه نو...

به روای نیک رویت ز هوای غم فراری

که نه صبح ما درخشد ز طلایه های جاری

به دری چو بیم واهی خبرم خیال راهی

به کرانه های روشن ز دمی نفس کناری

همه ماتمی که دارم ز غمت رسای منزل

که چو در سرای کویت نگهی به اختیاری

به من فقیر عاشق برسان ز مهر نیکی

شود از نوای سازم غزلی به سوز ، باری

دمک ار دمی بیانی رود از کلام آنی

برسان هر صدایی غم عاشقم سپاری 

وبلاگ اندیشه نو...